فروزینگی زیستی برخی از مانده های کشاورزی و ارزیابی آنزیم های لیگنوسلولولیتیک قارچ ها در خاک

مانده های گیاهی بویژه کاه گندمیان در خاک کشتزارها دشواری های گوناگونی را در کشاورزی پدید می آورند. برخی از کشاورزان این غذاهای پر ارزش ریز جانداران خاک را می سوزانند . پوسیدن زیستی مانده های کشاورزی در خاک و آب فرایند سودمندی است که به کمک آنزیم های برون یاخته ای ریز جانداران انجام ی شود. در این پژوهش باکشت یک مخمر سلولولیتیک جدا شده از خاک و قارچ های اسپرژیلوس ترئوس ، تریکودرمارییسی ، آرمیلاریا ، پلی پوروس و فانروکت کریزوسپوریم در کشتگاه های آبکی و کم آب کاه های گندم ، جو، برنج ، نخود، تراشه چوب و افزودن خاک به آنها تلاش شده است که با ارزیابی کارایی آنزیم های لینگوسلولولیتیک این قارچ ها برخی از جنبه های زیست فروزینگی مانده های کشاورزی در زیستگاههای آبی و خاکی روشن تر می شود. همچنین با تیمار آنزیم سلولاز خریداری شده از شرکت فلوکا با نمکهای سازنده شوری و برخی فلزهای آلاینده آب و خاک توان بازدارندگی این آلودگی ها بر کارایی آنزیم سلولاز ارزیابی شد. فرایندهای جذب سطحی بی جنبش شدن و پایداری آنزیم های سلولولیتیک بر روی مانده های کشاورزی ، آویسل ، خاک و برخی از کانی های رسی آن بررسی گردید.در این پژوهش فرض بر این است که : 1) کارایی آنزیم های سلولولیتیک قارچ ها ناقص به اندازه چشمگیری بیشتر از بازیدیومیست ها است. 2) کارایی آنزیم های لیگنولیتیک قارچ ها ی ناقص به اندازه چشمگیری از بازیدیومیست ها است . 3) مانده های کشاورزی ناپایدار (کاه نخود ، جو و گندم ) در کشت قارچ های ناقص و مانده های کشاورزی پایدار و سخت (کاه برنج و تراشه های چوب) در کشت بازیدیومیست ها بیشتر فروزینه می شوند. 4) توان هریک از مانده های کشاورزی در برانگیختن قارچ ها برای ساخت هر یک از آنزم ها لیگنوسلولولیتیک ناهمانند است. 5) کاربرد خاک در کشتگاه های کم آب مانده های کشاورزی مایه کاهش کارایی آنزیم های لیگنوسلولولیتیک قارچ ها می شود. 6) نمک های سازنده شوری خاک و عناصر کمیاب بر روش ارزیابی آنزیم های سلولولتیک و نیز کارایی آنها پیامد ناهمانندی دارد. 7) توان هر یک از مانده های کشاورزی ، آویسل ، خاک و کانی های رسی در نگهداری و بی جنبش سازی سلولاز ناهمانند است. 8) کارایی و پایداری سلولاز بی جنبش شده بر روی نگهدارنده های آلی بیشتر از خاک و کانی های آن است. 9) بی جنبش سازی آنزیم ها بر روی کانی های رسی مایه باز شدن لایه های آنها نشده و بر ساختار بلوری آنها پیامدی ندارد.